مدارهای مجتمع با نانوترانزیستور

ریزپردازنده ها به صورت یک جزء لاینفک در بسیاری ازمحصولاتی که ما هرروزه از آنها استفاده می کنیم درآمده اند، مانند تلویزیون، اسباب بازی ها، رادیو، کامپیوترها و هر چیزی که فکرش را کنید. ولی این ترانزیستورها هستند که اجزای اصلی ریزپردازنده ها را تشکیل میدهند. درپایین ترین سطح خود ، ممکن است ترانزیستورها به نظر ساده برسند. اما تولید آن ها عملاً به سال های سال تحقیقات کشنده نیاز داشته است. تا پیش از ترانزیستورها ، کامپیوترها به لامپ های خلاء و کلید های مکانیکی متکی بودند. در سال 1958 تعدادی مهندس ( که یکی از آن ها به نام رابرت نویس ، بعداً پایه گذار شرکت اینتل شد ) دست به دست هم دادند تا 2 ترانزیستور را روی یک قطعه بلور سیلیکون بکارند و اولین مدار مجتمع را بسازند؛ چیزی که به ساخت ریزپردازنده منجر شد. و هم اکنون نیز پژوهشگران و غول های صنعت الکترونیک بیکار ننشسته اند و روز به روز به دنبال کشف و ساخت ترانزیستورهایی نوع و در ابعاد کوچکتر می باشند چراکه با کاهش ابعاد ترانزیستورها می توان تعداد بیشتری ترانزیستور درون مدارات مجتمع قرار داد و این خود باعث افزایش سرعت و حافظه مدارات مجتمع می شود.

ترانزیستورها در واقع کلیدهای قطع و وصلِ برق در ابعاد مینیاتوری هستند. اگر ریزپردازنده را یک «ساختمان» در نظر بگیرید ، ترانزیستورها، حکم آجری را دارند که برای بنای این ساختمان باید روی هم گذاشته شوند.

مطلب پیشنهادی: طراحی و شبیه سازی جبران کننده مناسب برای کنترل اتوماتیک پرواز (AFC)

درست همانند یک کلید ساده ی چراغ ، ترانزیستورها در دوحالت کار می کنند: حالت وصل، و حالت قطع. این حالت قطع یا وصل ، یا خاموش و روشنِ ترانزیستورهاست که امکان پردازش اطلاعات را فراهم می سازد .